ضرابخانه، محلی است که تولید سکه در آن انجام می‌گیرد. در ضرابخانه، پس از ذوب فلزات، با استفاده از قالب، پتک ویا چکش مخصوص، نقش مورد نظر را بر روی سکه حک می‌کنند. در ضرابخانه‌های سنتی در ایران از وسایل زیر استفاده می‌شد:
- دستگاه سیاکی (گدازنده) برای ذوب و خالص کردن طلا و نقره.
- دستگاه قرص کوبی که فلزات را به شکل قرص در می‌آورد.
- دستگاه آهنگری برای شمش کردن فلزات.
- دستگاه چرخ کشی برای نوار کردن شمشها به ضخامت معین.
- دستگاه قطاعی برای قطعه قطعه کردن نوار فلزات.
- دستگاه کهله کوبی، فلزات قطعه شده را پهن کرده، به اندازه سکه در می‌آورد.
- دستگاه سفیدگری، قرصهای زر و سیم را پاک می‌کرد.
- دستگاه تخش کنی، قرصهای کم وزن را جدا کرده، مجدداً با وزن صحیح آماده می‌کرد.
- دستگاه سکه کنی، قرصها را سکه می‌کند.
در دوران افشاریه و زندیه تا اواسط قاجاریه وضع ضرب سکه کم وبیش به‌همان صورت بود تا در سال ۱۲۸۲ هجری قمری، ناصرالدین شاه دستور داد ضرابخانه‌ای با روش جدید و به‌صورت ماشینی از فرانسه خریداری و به ایران وارد شود و پس از وقفه‌ای دوازده ساله، ضرابخانه جدید در سال ۱۲۹۴ قمری به دستیاری مستشاری اتریشی به نام پشان، کار خود را آغاز نمود. فکر ایجاد چنین ضرابخانه‌ای، سال‌ها قبل از این تاریخ، یعنی به سال ۱۲۲۲ هجری قمری در زمان ولیعهدی عباس‌میرزا نایب‌السلطنه در تبریز مورد توجه بوده و اقدام به تهیه مسکوک رسمی یا چرخی شده بود، اما به علت گرانی هزینه در حدود ۲۰۰ قطعه سکه سیمین (نقره‌ای) تهیه و ضرابخانه تعطیل شد.